Van altijd hollen naar vertragen. Stilte in mijn hoofd is wat ik op het moment ervaar. Een gekke gewaarwording voor iemand die altijd aan heeft gestaan. Ik ben in een keer niet meer gebonden aan tijd. Mijn agenda wordt niet meer bepaald. Het heen en weer gevlieg is gestopt. En toch voel ik diepe steken als ik diep adem haal terwijl ik de Sallandse berg afloop. Mijn lijf is het niet gewend om in rust te leven. Mijn zenuwstelsel is soms wat zenuwachtig want zoveel kalmte en weinig prikkels ben ik niet gewend.
Als kind groeide ik op binnen een Molukse gezin met veel temperament. Het was een komen en gaan bij ons thuis. Mijn ouders hanteerde een open deur beleid voor mensen met problemen. Ik groeide op met mijn oma, twee ooms met verstandelijke- en psychische problemen. Waarvan een oom na de zoveelste tentamen suïcide uiteindelijk overleed. Mijn ouders waren altijd aan het zorgen voor de zieken en zwakkeren in de samenleving. Aan de ene kant had ik er bewondering voor maar aan de andere kant vond ik het als kind vaak ook zwaar en leed ik onder de situatie. Wat ik al snel deed was alert zijn, situaties en mensen observeren, alles alleen verwerken en doorleven, nou eigenlijk was het vooral overleven en mijn hoofd inzetten om alles te begrijpen wat ik meemaakte.
Niet zo gek dat ik uiteindelijk koos voor de opleiding social work om vervolgens te gaan werken met de meest pittige doelgroepen binnen jeugdzorgland. Ik ging wel lekker op stressvolle situaties en crisis management. En dit alles heeft ook zijn tol geeist. Het continue overleven, onder stress staan en niet dealen met je eigen shit zorgde voor burn out klachten. Meerdere keren ging ik op visite bij de psycholoog en zelfs een psychiater (op eigen verzoek). Ik kreeg zelfs een diagnose complexe ptts want anders kon ik niet behandeld worden.
Tja, het leven is geen euro Disney dat kan ik je wel vertellen. Maar nu sta ik op een punt dat ik mijn mooiste leven aan het leven ben. Dat besef komt steeds vaker binnen. De afgelopen jaren ben ik veel gaan journalen en visualiseren. Ik was mijn levensverhaal aan het herschrijven. Hoe wilde ik dat mijn leven eruit moest komen te zien. Wat vooral centraal stond was RUST, VRIJDHEID, AUTONOMIE, CREËREN & AVONTUUR. En dat is nu precies wat er gaande is en wat ook helemaal bij mij past. Van overleven naar vertragen. En in dit proces ben ik vooral aan voelen en helen vanuit rust en kalmte. Genieten van het zijn en dankbaar voor wat ik heb. Leven en zijn vanuit authenticiteit. Het leven zich laten ontvouwen en hierop vertrouwen. En dat is iets wat ik een ieder gun 🤍
